dewaluacja blolg

On... . 

Byliśmy ze sobą sporo czasu, gdzieś tak chyba ponad 20 lat. Na dobre i na złe, na pogodę i nie rzadko na niepogodę. Pałętaliśmy się po ugorach, chaszczach, szosach i leśnych ścieżkach. Choć nie zawsze bywało pięknie. 

Nie zawsze był dla mnie dobry. Niejednokrotnie dowalił mi po krzyżu że aż zgrzytało, a i dolną krzyżową też nie oszczędzał. Potrafił wymęczyć mi zadek jak nikt inny!

Gdy schodziłam z niego ledwo żywa, obiecywałam sobie że już nigdy, ale potem znowu siadałam na nim i wio!

Potu ze mnie wycisnął tyle, że wystarczyłoby na podlanie sporej plantacji truskawek. Bywało też, że potrafił być mściwy i wredny. Odmawiał współdziałania, a to co powinno być twarde i nieść mnie ku szczęśliwości z dotarcia na szczyt, robiło się flakiem nie do użycia. 

Ile to razy w takiej sytuacji miałam ochotę go zostawić! Ile razy obiecywałam mu że już dość, ale gdy spojrzałam na niego, na te wszystkie lata widoczne na nim, robiło mi się go żal i pozostawaliśmy razem. 

Były też piękne dni! Potrafił zabrać mnie w najpiękniejsze miejsca. To dzięki niemu widziałam zachody i wschody słońca. To dzięki niemu odkrywałam miejsca które zachwycały. Był przy mnie, stał obok i wiedziałam, że choć czas mija my jesteśmy dla siebie stworzeni! 

I wybaczałam mu pęknięte gumy, trzęsawki, i humorki, bo wiedziałam, że niedługo nadejdzie dzień, że będziemy musieli się rozstać. I właśnie nadszedł ten czas! Bez względu na uczucie jakie do niego czuję, muszę go wymienić na nowszy model. 

Muszę niestety kupić NOWY ROWER! 

Ale jedno jest pewnie! Wspominać go będę z wielkim sentymentem i na pewno zostawię mu koszyczek! Niech ma! Zasłużył sobie i wybaczam mu te przebite dętki, przez które musiałam go pchać parę kilometrów i wybaczam te chrupanie w suporcie! cóż, mnie też w kolanach chrupie, więc jest po równo! 

Zaczynam szukać nowego:)